Józef Unrug był wybitnym dowódca, założycielem polskiej marynarki wojennej, dla której kupił nawet pierwszy okręt. Mimo swojego niemieckiego pochodzenia, po ataku Niemiec na Polskę, wyrzekł się wszystkiego co niemieckie, a nawet „zapomniał języka niemieckiego”

„Żegota” była jedyną konspiracyjna organizacją społeczną wspieraną przez państwo w okupowanej przez Niemców Europie. Powstała jako odpowiedź na bestialską akcję eksterminacji ludności żydowskiej tzw. Akcje Reinhardt.

Stefan Rowecki ps. „Grot” urodził się 25 grudnia 1895 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Ukończył tamtejsze gimnazjum i założył jedną z pierwszych w Polsce organizację skautową, po czym rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda na Wydziale Elektrycznym. W 1913 roku został przyjęty do Polskich Drużyn Strzeleckich, w których przyjął pseudonim „Radecki” oraz osiągnął w nich stopień podoficera i stanął na czele zastępu w warszawskiej kompanii PDS.

Akcja „Kutschera” była już chyba analizowana i opisywana na wszystkie możliwe sposoby. A jest przecież tylko jedną z, co prawda najbardziej interesujących i śmiałych, ale jednak wielu akcji egzekucyjnych podjętych przez Armię Krajową podczas długiej okupacji niemieckiej. Akcja „Kutschera” była udanym zamachem na dowódcę SS i Policji na Dystrykt Warszawski Generalnego Gubernatorstwa Franza Kutscherę. Wyrok – choć wówczas jeszcze niepewny – wykonano 1 lutego 1944 w Alejach Ujazdowskich w Warszawie. Dokonali tego żołnierze oddziału specjalnego Kedywu Komendy Głównej AK „Pegaz”. Aleje Ujazdowskie to przepiękna i długa ulica, z niemniej długą historią. Oczywiście z historią długą, ale długość tę liczyć można często do Powstania Warszawskiego i do niemal kompletnej anihilacji miasta przez Niemców. To właśnie na jednej z głównych arterii miasta dokonano tego, co stać się powinno już dawno. No właśnie, ale dlaczego powinno?

Gdy myślimy i rozmawiamy o powstaniu warszawskim musimy pamiętać nie tylko o bohaterstwie powstańców i zwykłych Warszawiaków, ale o całościowej tragedii ludności, strat kultury i niemal całkowitej anihilacji miasta. Powstanie warszawskie nie tylko było klęską, było też jednym z największych kataklizmów w historii polskiego narodu. Jedynym swoistym wyjątkiem może być ta warstwa świadomości narodowej, z której współcześnie czerpiemy. Pamięć o zrywach narodowych była pielęgnowana – i słusznie – praktycznie od zawsze w świadomości Polaków. Niemniej, powstanie naznaczone jest ogromnymi stratami narodu polskiego. Tak jak podkreślał nieżyjący już uczestnik powstania, żołnierz Armii Krajowej, polski dyrygent i kompozytor Józef Wiłkomirski, w powstaniu, wśród tych około 200 tys. Polaków zginął kwiat młodzieży warszawskiej, który po wojnie mógł odbudowywać zniszczony naród i zrujnowane państwo.

Akcje likwidacyjne były działaniami Armii Krajowej w czasie II wojny światowej mającymi na celu fizyczną likwidację funkcjonariuszy niemieckiego aparatu okupacyjnego w Polsce. Były to działania odwetowe za zbrodnie na ludności cywilnej oraz na członkach polskiego ruchu oporu.

We wrześniu 1945 r. major Łukasz Ciepliński został prezesem Wydziału WiN Kraków, gdzie w dalszym ciągu wykorzystywał swoje doskonałe zdolności organizacyjne. Działalność podziemia polskiego po 8 maja 1945 r. przypominała tę z lat wcześniejszych tylko w niektórych aspektach. Był to ruch oporu, lecz już bez większych działań stricte militarnych i dywersyjnych – sugerując się pełną nazwą Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (Ruch Oporu bez Wojny i Dywersji „Wolność i Niezawisłość”).

Jan Karski był wielkim, niezłomnym człowiekiem, który informował wolny świat o okropnościach dokonywanych przez Niemców na Polakach i Żydach podczas drugiej wojny światowej. Jako emisariusz władz Polskiego Państwa Podziemnego i rządu RP na uchodźstwie przyczynił się do rozpowszechnienia wiedzy o Holocauście. Polski patriota, żołnierz i profesor.

Jednym z kluczowych elementów mających wpływ na postawę polskiego społeczeństwa w okresie nazistowskiej okupacji był poziom jego wiedzy o otaczającej rzeczywistości. Informacja miała niebagatelną wartość, przy czym chodzi tu nie tylko o informację jako konkretną daną, którą była na przykład warunkowana decyzja operacyjna. Równie istotna, jeśli nie istotniejsza z perspektywy historycznej, była informacja, która pozwalała na budowanie w społeczeństwie polskim świadomości z jednej strony zbrodni nazistowskich, zaś z drugiej aktywności proniepodległościowej Armii Krajowej.

Opadająca mgła wojny pozostawiła po sobie zrujnowane ziemie polskie. Skala represji i cierpienia, jakie spotkało naród polski, pozostawiło głęboki ślad, który zauważalny jest w nas po dziś. Pierwsze dni powojnia powitały ziemie polskie pogrążone w chaosie. W wyniku postanowień konferencji Jałtańskiej i Poczdamskiej utrwaliły się zdobycze Radzieckie na wschód od przedwojennej linii Curzona.