Wzrost liczebny populacji można uznać za jedną z praprzyczyn wszelkich masowych przemieszczeń. Pewne wyobrażenie na temat ich dynamiki oddają szacunkowe ustalenia na temat sytuacji demograficznej w przeszłości.

Podstawową tezą niniejszego artykułu jest uznanie, że Europa Zachodnia, czyli centrum geopolityczne Unii Europejskiej – słabnie, wyniszczane przez kolejne kryzysy, których nie jest w stanie opanować.

Pierwsze obawy o los dzieł sztuki na wypadek ewentualnego konfliktu zbrojnego pojawiły się już na jesieni 1938 r.

Po wybuchu kryzysu w strefie euro entuzjazm krajów Europy Środkowo-Wschodniej, w tym Polski, w kwestii przystąpienia do europejskiej unii walutowej znacząco osłabł.

Na naszych oczach dobiega końca szczególny geopolityczny związek. Związek stary, bo już niemal siedemdziesięcioletni. Związek nietypowy, bo pokonanego ze zwycięzcą. Związek, który przyniósł mnóstwo korzyści, i to nie tylko obu jego stronom.

„Słusznie składamy hołd tym, którzy poświęcili wszystko niepodległości i wolności.” – Ronald Reagan, Proklamacja nr 5228 w 40. rocznicę Powstania Warszawskiego

W grudniu 1989 roku telewizje na całym świecie pokazywały sceny rewolucji w Rumunii i egzekucję małżeństwa Ceauşescu. Przekazy prezentowały też katastrofę humanitarną w miejscowych sierocińcach i tabuny żebrzących dzieci na ulicach.

Elektromobilność stanowi nową technologię dla transportu lądowego, która z założenia ma zrewolucjonizować ukształtowany na przestrzeni dziesięcioleci model transportowy.

Mołdawia to mały kraj z wielkimi problemami. Przez dwadzieścia pięć lat państwowości nadal jest jednym z frontów walki o dominację na obszarze postradzieckim.

Ukształtowana po zwycięstwie Zachodu w zimnej wojnie międzynarodowa konstelacja nieuchronnie odchodzi do lamusa historii. Trzy filary, które ją konstytuowały, uległy erozji. Są nimi: amerykańsko-niemieckie partnerstwo w przywództwie, niemiecko-francuski dyrektoriat w UE i dogmat neoliberalny.