Nie licząc frontu południowego, ofensywa rosyjska utknęła. Agresorzy ponoszą wciąż ciężkie straty, a tymczasem skończyły się odwody – w operację zaangażowano już w pełni skoncentrowane nad ukraińską granicą oddziały. Rosjanie próbują przegrupować siły przed wznowieniem ataku na kluczowych kierunkach (przede wszystkim oblężenie Kijowa i zdobycie Charkowa), jednocześnie na coraz większą skalę popełniając zbrodnie wojenne na cywilach. Ostrzał i bombardowania obiektów cywilnych i strzelanie do ewakuujących się cywili wyraźnie już wskazuje, że taki rozkaz przyszedł z samej góry. Takie działania przyjmują jednak przeciwny skutek do zakładanego przez Moskwę: zamiast zastraszyć Ukraińców, wzmacnia ich wolę walki i coraz bardziej ciąży na Rosji w wymiarze międzynarodowym, w przestrzeni informacyjnej.

Czwartek 3 marca nie przyniósł poważniejszych zmian na mapie wojennych działań. Jeśli można mówić o posuwaniu się naprzód Rosjan, to przede wszystkim na froncie południowym. Operacja kijowska jest pod kontrolą ukraińską, choć wróg podciąga posiłki, bronią się też Charków, Czernihów i Mariupol. Druga runda rozmów ukraińsko-rosyjskich nie przyniosła przełomu, ale osiągnięto przynajmniej porozumienie ws. tworzenia korytarzy humanitarnych.

Środa 2 marca to kolejny dzień ciężkich walk na kilku odcinkach wojny rosyjsko-ukraińskiej. Nie ma już szybkich postępów kolumn agresora, jest za to okrążanie większych miast i systematyczne ich niszczenie. Pod koniec dnia najgorzej wyglądała sytuacja obrońców w Chersoniu na froncie południowym. Wyraźnie za to zwolniła rosyjska operacja okrążania Kijowa.

W pierwszych dniach ofensywy Rosjanom nie udało się zająć żadnego większego miasta. Choć faktem też jest, że raczej starają się je omijać, a zdobyć usiłują dwa, te największe: Kijów i Charków. Choć każde z innego powodu. Charków dlatego, że nie mogą go zostawić na tyłach przy natarciu w kierunku środkowej Ukrainy. Kijów, bo chodzi o złamanie morale obrońców. Tymczasem, jak wynika z ocen Pentagonu zaangażowano w działania bojowe już trzy czwarte skoncentrowanych wcześniej wokół Ukrainy wojsk. Dlatego rośnie ryzyko, że do wojny włączy się bezpośrednio białoruska armia.

Kampania ukraińska nie przebiega w takim tempie, jak zakładał Władimir Putin. Nie wiadomo, czy przygotowanie było nieodpowiednie, a generałowie nie chcieli prezydentowi mówić, że nie są gotowi do ataku? Być może po prostu potencjał ofensywny Rosji nie jest tak imponujący, jak wielu chciało myśleć, także w Moskwie. Okazuje się, że starcie z bardzo dużym terytorialnie, zamieszkałym przez miliony ludzi, europejskim państwem dysponującym regularnym wojskiem z wysokim morale, to nie to samo, co bezkarne bombardowanie ludności cywilnej w Syrii.