Data: 7 marca 2022

Trójstronne spotkanie w ramach AUKUS oraz amerykańska strategia działań na Indo-Pacyfiku

Sekretarz stanu Antony Blinken, minister spraw zagranicznych Australii Marise Payne i minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Elizabeth Truss odbyli trójstronne spotkanie podczas Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa. Tematem spotkania liderów powołanego z inicjatywy Joe Bidena we wrześniu 2021 paktu były postępy poczynione we wdrażaniu inicjatyw w ramach trójstronnego partnerstwa bezpieczeństwa AUKUS. Pakt ten koncentruje się na utrzymaniu pokoju i stabilności w regionie Indo-Pacyfiku.

ŹRÓDŁO: Wikimedia Commons

Polityczne i strategiczne konsekwencje paktu AUKUS obejmującego Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i Australię wciąż znajdują się w fazie rozwoju. Szczegóły dotyczące tego, w jaki sposób Australia pozyska okręty podwodne o napędzie atomowym (SSN) były często pomijane. W kuluarach Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa kwestia ta została podniesiona przez Antonego Blinkena i Marise Payne.

Australia w ramach inicjatywy AUKUS uzyska konwencjonalnie uzbrojone okręty podwodne o napędzie atomowym. Przedstawiciele australijskiego rządu planują uzbroić okręty podwodne w broń konwencjonalną. Jednak w chwili obecnej nie podjęto jeszcze decyzji w sprawie szczegółów programu, w tym wyboru floty opartej na amerykańskich lub brytyjskich okrętach podwodnych o napędzie atomowym. Docelowo Królewska Marynarka Wojenna Australii zakupi osiem planowanych atomowych okrętów podwodnych. Całość będzie kosztować około 70 miliardów dolarów, jednak według wielu ekspertów cena ta może wzrosnąć. Raport opublikowany w grudniu przez Australijski Instytut Polityki Strategicznej wykazał, że program okrętów podwodnych z napędem jądrowym kosztowałby nawet ponad 80 miliardów dolarów.

Sam pomysł wprowadzenia do Królewskiej Marynarki Wojennej Australii okrętów o napędzie atomowym wydaje się być podstawową decyzją, która ma znaczenie w kontekście dalszej konkurencyjności na Indo-Pacyfiku wobec rosnącej pozycji Chin w tym regionie. Chodzi głównie o odległości, które dzielą wybrzeża Australii od Morza Południowochińskiego. Z bazy RAN w pobliżu Perth do wód tego regionu jest około 5500 kilometrów. Królewska Marynarka Wojenna Australii będzie musiała konkurować z chińskimi SSN-ami, które mogą obecnie nie dorównywać jakości zachodnim odpowiednikom, jednak postępy we flocie nawodnej wskazują, że ich jakość i liczba prawdopodobnie szybko wzrosną w ciągu następnej dekady.

W czasie trójstronnego spotkania przedstawicieli USA, Wielkiej Brytanii i Australii, wyrazili oni chęć pogłębienia współpracy w zakresie dodatkowych i zaawansowanych zdolności wojskowych i technologicznych. W tym celu również sam Blinken odbył podróż do państw sojuszniczych w regionie Indo-Pacyfiku na początku lutego bieżącego roku.

Opublikowana 11 lutego strategia administracji Bidena dotycząca dalszych działań w regionie Indo-Pacyfiku potwierdza to, co stało się widoczne w pierwszym roku prezydentury Bidena. Chodzi o wyraźne ukierunkowanie wektora polityki międzynarodowej na region Azji Wschodniej i dążenie do wzmocnienia zbiorowych zdolności obronno-prewencyjnych partnerów i sojuszników USA. Prawie pięć miesięcy po ogłoszeniu paktu bezpieczeństwa AUKUS między Australią, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi, strategia ta wydaje się być okazją, by uznać wartość, jaką sojusznicze państwa europejskie mogą wnieść na Indo- Pacyfik.

Strategia obecnej administracji Białego Domu podtrzymuje działania angażujące Stany Zjednoczone w regionie Azji Wschodniej i zakłada ponadpartyjne zrozumienie, iż region Indo-Pacyfiku odgrywa obecnie kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych. Dokument jest również symbolem dostrzeżenia przez Bidena rosnącego zagrożenia ze strony Chińskiej Republiki Ludowej nie tylko na Morzu Południowochińskim, ale również w całościowym „wyścigu mocarstw” pomiędzy USA i ChRL. Z założeń strategicznych wynika, że administracja obecnego prezydenta USA postrzega Azję Wschodnią, jako region koniecznego zintensyfikowania obecności amerykańskiej. Działania te widać już od marca 2021 roku, kiedy to po szczycie pomiędzy dyplomacjami USA i ChRL na Alasce, Stany Zjednoczone rozpoczęły planowanie rozmieszczenia kolejnych baz wojskowych na terytorium Japonii i Korei Południowej.

Plan dalszych działań amerykańskich na Indo-Pacyfiku wyraźnie stwierdza, że ​​kluczowym powodem ich zaangażowania w tym regionie jest wzmożona aktywność Chin. Odnosi się ona do wykorzystania przez ChRL instrumentów ekonomicznych, dyplomatycznych, wojskowych i technologicznych, które dążą do rozszerzania strefy chińskich wpływów w regionie Indo-Pacyfiku.

Pozostałymi zagrożeniami, które dostrzega Waszyngton jest chińska ofensywa ekonomiczna wobec Australii. Reżim Xi Jinpinga nałożył na australijskie wino cła o wysokości nawet do 212 proc. Wcześniej Państwo Środka podejmowało działania mające na celu ograniczenie importu różnych produktów z Australii, m.in. węgla, miedzi czy jęczmienia. Takimi krokami Pekin wysyła jasny sygnał do sojuszników Stanów Zjednoczonych w regionie oraz państw, które pragną wejść do antychińskiego sojuszu, któremu przewodzić mają Stany Zjednoczone.

Innymi zagrożeniami ze strony ChRL, które dostrzegają Amerykanie jest rosnąca presja na Tajwan oraz coraz mocniejsza aktywność wojsk chińskich na Morzu Południowochińskim.

Stany Zjednoczone dostrzegając rosnącą potęgę Chin zdają sobie sprawę, że aby skutecznie prowadzić swoje interesy w tym regionie, muszą budować sojusze i środowiska istotne z punktu widzenia strategicznego dążąc do równowagi wpływów w tym regionie. Obecna sytuacja konfliktu na granicy rosyjsko-ukraińskiej nie dezorientowała amerykańskiej administracji, która doskonale wie, iż pomimo oczywistej wartości Ukrainy dla Stanów Zjednoczonych i NATO, to region Indo-Pacyfiku jest miejscem, gdzie toczy się walka o bezpośrednią dominację na świecie.

Wesprzyj nas

Jeżeli przygotowane przez zespół Warsaw Institute treści są dla Państwa przydatne, prosimy o wsparcie naszej działalności. Darowizny od osób prywatnych są niezbędne dla kontynuacji naszej misji.

Wspieram

Wszystkie teksty (bez zdjęć) publikowane przez Fundacje Warsaw Institute mogą być rozpowszechniane pod warunkiem podania ich źródła.

TAGS: 

 

Powiązane wpisy
Top