RAPORTY SPECJALNE

Data: 15 listopada 2021
Autor: dr Aleksander Olech

System walki z terroryzmem w Polsce i Francji

Obecnie terroryzm to zjawisko, które nieustannie występuje w środowisku międzynarodowym. Francja stale się zmaga z zagrożeniami o charakterze terrorystycznym i jest to najczęściej atakowane państwo Unii Europejskiej w XXI wieku.

• Zjawisko terroryzmu w swojej destrukcyjnej istocie było zauważalne od zarania dziejów, ale definicje przedłożono dopiero w połowie XX wieku. Współcześnie określa się, że jest to forma walki stosowana dla osiągnięcia określonych celów, z intencją wymuszenia zmian proklamowanych przez atakujących.
• Zagrożenie międzynarodowym terroryzmem ze strony organizacji z Bliskiego Wschodu i Afryki zaczęło być widoczne w państwach należących do UE dopiero po atakach terrorystycznych, do których doszło w 2004 i 2005 roku w Madrycie, Amsterdamie i Londynie.
• W ciągu ostatnich sześciu lat zamachy terrorystyczne w państwach NATO i UE w Europie przeprowadzono m.in. w: Paryżu (2015, 2017, 2019, 2020, 2021), Brukseli (2016, 2017), Nicei (2016), Berlinie (2016), Londynie (2017, 2019), Lyonie (2019), Sztokholmie (2017), Barcelonie (2017), Turku (2017), Hamburgu (2017), Carcassonne (2018), Strasburgu (2018), Utrechcie (2019), Nicei (2020), Wiedniu (2020) oraz Leigh-on-Sea (2021).
• Zmiany, które nastąpiły po zamachach z 11 września 2001 roku, stały się kluczowe dla współczesnego postrzegania terroryzmu. Państwa Zachodnie zaangażowały się w „globalną wojnę z terroryzmem”.
• Przy analizie współczesnych strategii antyterrorystycznych należy wskazać, że najbardziej skuteczna jest sojusznicza współpraca na poziomie międzynarodowym, oparta na wzmocnieniu krajowych programów walki z terroryzmem.

WSPÓŁCZESNY TERRORYZM

Francja od lat 50. XX wieku doświadcza niemal wszystkich rodzajów terroryzmu: antykolonialnego − w latach 50., prawicowego − w latach 60., lewicowego oraz separatystycznego − na Korsyce i w Kraju Basków w latach 70. i 80., następnie dżihadyzmu (terroryzmu islamskiego), który zaczął być dostrzegany jako oddzielne zagrożenie w 1980 roku, później nacjonalistycznego − od lat 90. oraz obecnie terroryzmu o podłożu religijnym. Współcześnie należy wyróżnić dwa etapy ekspansji zagrożeń terrorystycznych w Republice Francuskiej. Pierwszy ma charakter krajowy, a drugi – trwający od 2015 roku – międzynarodowy. Pomimo spadku liczby ataków terrorystycznych umotywowanych religijnie w 2021 roku trzeba zaznaczyć, że skrajnie prawicowe ruchy również są zagrożeniem i w niektórych krajach UE, w tym w Niemczech, uważa się je za równie niepokojące jak dżihadyzm.

Rzeczpospolita Polska nie była dotychczas celem ataków terrorystycznych oraz nie jest miejscem, w którym terroryści stale i aktywnie operują, chociaż przemieszczają się na jej terenie tranzytem. Istnieją jednak przesłanki skłaniające do refleksji nad potencjalnym zagrożeniem także w Europie Środkowo-Wschodniej. Wiąże się to ściśle z polityką zagraniczną oraz zaangażowaniem w międzynarodowe sojusze. Pojawiają się argumenty, które wskazują, że Polska mogłaby stać się celem terrorystów m.in. z uwagi na: członkostwo w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i UE, udział polskich sił zbrojnych oraz policji w misjach zagranicznych, stałą współpracę wojskową z USA (które są jednym z największych wrogów organizacji terrorystycznych, ale ich pozycja jako supermocarstwa walczącego z terroryzmem znacznie osłabła po opuszczeniu Afganistanu i oddaniu władzy Talibom), uczestnictwo w misjach na terenach kontrolowanych przez terrorystów, położenie geograficzne w pobliżu Ukrainy (gdzie trwa konflikt), przyjęcie roli wschodniej flanki UE i NATO oraz trwające spory wewnętrzne pomiędzy obozami o różnych poglądach.

Zagrożenie terrorystyczne w Polsce nie jest tak wysokie jak w Republice Francuskiej, ale nie oznacza to, że nie należy wzmacniać form organizacyjnych, metod i środków na rzecz utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa. Przy użyciu rozwiązań stosowanych we Francji można w Polsce nie tylko ulepszyć systemy antyterrorystyczne i sposób działania oddziałów kontrterrorystycznych, lecz również stale edukować i uświadamiać społeczeństwo odnośnie do pojawiających się zagrożeń i wyzwań. Stała współpraca i nadzór wszystkich podmiotów, które mogą być podatne na wpływ zagrożeń terrorystycznych, są niezbędne dla prawidłowego rozwoju struktur bezpieczeństwa w państwie. W związku z tym wykorzystanie doświadczeń Francji w zakresie walki z terroryzmem wydaje się niezwykle ważne dla Polski nie tylko z punktu widzenia wzmacniania własnego bezpieczeństwa, lecz także budowania potencjału antyterrorystycznego we wszystkich krajach członkowskich UE. Najskuteczniejszą metodą walki z terroryzmem jest przeciwdziałanie, dlatego też należałoby skorzystać ze sprawdzonych metod, od 2015 roku wciąż ulepszanych przez Republikę Francuską.

W ujęciu francuskim kładzie się nacisk na ogólną formę eliminacji niebezpieczeństwa. W polskim podejściu natomiast oddziela się podejmowane działania antyterrorystyczne od kontrterrorystycznych. Dlatego wyróżnia się problematykę reagowania (na zagrożenia oraz ataki terrorystyczne) oraz reorganizowania (systemu zwalczania terroryzmu), ponieważ działania te różnią się ze względu na inny poziom zagrożeń w obu państwach. Republika Francuska stale zmaga się z terroryzmem na terytorium kraju oraz podczas misji zagranicznych, a Polska eliminuje pojawiające się zagrożenia poprzez aktywne działanie oddelegowanych służb, nie dopuszczając do zamachów lub zwiększenia ryzyka niebezpieczeństwa. Zagrożenie jest również mniejsze w państwach członkowskich UE w Europie Środkowo-Wschodniej niż w Zachodniej, ale choćby w Ukrainie i w Rosji przebywa największa liczba separatystów na kontynencie. Ponadto prawie 52 proc. zabitych w islamistycznych atakach w latach 1979–2019 zginęło na terytorium Rosji, a Ukraina według Global Terrrorism Index jest pierwszym krajem Europy, jeśli chodzi o wpływ terroryzmu na sytuację wewnętrzną. Warto także wyróżnić presję migracyjną ze strony Białorusi, gdzie migranci pragnący przekroczyć granicę z Polską nie mają żadnych dokumentów i pochodzą w większości z państw Bliskiego Wschodu. W związku z powyższym zarówno zachodnie, jak i wschodnie kraje członkowskie UE muszą stale reagować na zagrożenia.

FRANCUSKIE I POLSKIE USTAWY ANTYTERRORYSTYCZNE

W Republice Francuskiej, zgodnie z ustawą na rzecz walki z terroryzmem (la loi renforçant la sécurité intérieure et la lutte contre le terrorisme), wprowadzono szereg regulacji, które pozwalają na zacieśnioną współpracę służb przy jednoczesnej akceptacji nowych warunków utrzymania bezpieczeństwa przez społeczeństwo francuskie. Do najważniejszych wprowadzonych rozwiązań należy zaliczyć prawo do ustalenia granic ochrony w celu zapewnienia bezpieczeństwa dużych wydarzeń, tzw. strefy ochronne. Władze mają możliwość zamknięcia wybranych miejsc kultu oraz wprowadzenia indywidualnego systemu nadzoru. Z uwagi na posiadaną przez terrorystów broń oraz materiały wybuchowe, zaimplementowano nowy system przeszukań i konfiskaty, co ściśle wiąże się z prowadzeniem dochodzeń osób zradykalizowanych. Ponadto szczególnie ważne jest zwrócenie uwagi na cyberprzestrzeń i nadzór nad komunikacją bezprzewodową. Oprócz powyższych zdecydowano wzmocnić ochronę granic państwowych, co dotyczyło ryzyka przybycia migrujących z Afryki i Bliskiego Wschodu terrorystów.

W Polsce nacisk położono na zapewnienie odpowiednich instrumentów prawno-organizacyjnych wobec narastających zagrożeń terrorystycznych. Dotychczas obowiązujące przepisy miały w tym zakresie charakter zdekoncentrowany oraz nie gwarantowały właściwej współpracy pomiędzy określonymi podmiotami. Ze względu na intensyfikację aktów terrorystycznych w Europie, ich transgraniczny charakter oraz różnorodność metod wykorzystywanych przez terrorystów należało stworzyć adekwatne narzędzia służące do właściwego rozpoznawania i oceniania zagrożeń, a następnie ich skutecznego eliminowania. Służby w Polsce musiały być przygotowane do podjęcia zdecydowanych i natychmiastowych działań w przypadku ataku terrorystycznego, a także do usuwania jego skutków. W celu osiągnięcia odpowiedniego poziomu współpracy należało stworzyć podstawę systemu, który zaangażuje wszystkie służby, organy i instytucje (w tym też władze lokalne, sektor prywatny oraz społeczeństwo obywatelskie) w wielopłaszczyznowe działania zmierzające do zwalczania terroryzmu. Prawodawca wyraźnie wskazał w ustawie cztery fazy działań mających na celu zwalczanie rozpowszechniania się terroryzmu tj., 1) zapobieganie – przewidywanie i sankcjonowanie zdarzeń noszących znamiona terrorystycznych, 2) przygotowywanie – ustalenie planu działań w celu przejęcia kontroli i zatrzymania negatywnych zdarzeń powodowanych terroryzmem, 3) reagowanie – organizowanie i reorganizowanie podmiotów mających za zadanie wyeliminować zagrożenia i ograniczyć negatywne konsekwencje ataków terrorystycznych, a także 4) odtwarzanie – rekonstrukcja systemów wraz z niezbędnymi modyfikacjami w celu lepszego reagowania w przyszłości oraz odbudowa utraconych zasobów. W ramach ustawy uregulowano również takie kwestie jak użycie broni palnej, rejestrację karty SIM jako obowiązek abonentów oraz przeciwdziałanie zagrożeniom w wyniku użycia bezzałogowych statków powietrznych przez terrorystów.

SŁUŻBY WALCZĄCE Z TERRORYZMEM

Ze względu na specyfikę działalności zarówno w Polsce, jak i we Francji należy wyróżnić Służby Specjalne, Policję, Żandarmerię i Wojsko. Współpraca służb specjalnych we Francji jest niezwykle istotna dla długofalowej strategii bezpieczeństwa. Pozyskiwanie informacji, np. dotyczących kwestii ekonomicznych, technologicznych lub zagrożeń, powinno umożliwić wcześniejszą, właściwą reakcję służb bezpieczeństwa na zagrożenia terrorystyczne. We Francji wyróżnia się takie służby specjalne jak: Dyrekcję Generalną Bezpieczeństwa Wewnętrznego (DGSI), Dyrekcję Generalną Bezpieczeństwa Zewnętrznego (DGSE), Dyrekcję Wywiadu i Bezpieczeństwa Sił Zbrojnych (DRSD), Dyrekcję Wywiadu Wojskowego (DRM), Narodową Dyrekcję Wywiadu i Dochodzeń Celnych (DNRED) oraz Służbę Zwalczania Nielegalnego Obrotu Środkami Finansowymi (TRACFIN). Kluczowe oddziały kontrterrorystyczne to Brygada Śledczo-Interwencyjna (BRI) i Brygada Komandosów (BAC), RAID, Republikańskie Kompanie Bezpieczeństwa (CRS) oraz Wyspecjalizowane oddziały Żandarmerii Narodowej – Grupa Interwencyjna Żandarmerii Narodowej (GIGN oraz AGIGN).

Po akcjach zbrojnych i antyterrorystycznych prowadzonych poza granicami kraju odbyły się konsultacje na temat działań w zakresie przeciwdziałania terrorowi prowadzone przez DGSE. Głównym ich celem było określenie, która jednostka miałaby prymat działania podczas aktów terrorystycznych poza Francją. Podjęto decyzję, że GIGN odpowiada za interwencje, działania specjalne i wsparcie za granicą. Wykorzystanie sił zbrojnych w ramach walki z terroryzmem jest nadzorowane przez Dowództwo Operacji Specjalnych, które skupia wszystkie siły specjalne armii francuskiej pod tym samym zwierzchnictwem operacyjnym, podlegając Szefowi Sztabu Obrony oraz prezydentowi Republiki Francuskiej.

W przeszłości dochodzenia w sprawie międzynarodowego terroryzmu były prowadzone przez takie służby jak Dyrekcja Generalna Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Dyrekcja Generalna Policji Narodowej, podczas gdy terroryzm krajowy stanowił przedmiot ścisłej koordynacji między służbami Żandarmerii Narodowej i Policji Narodowej. Współcześnie ten podział zanika i coraz więcej służb działa wielopłaszczyznowo. Jest to spowodowane bardzo wysokim zagrożeniem terrorystycznym na terytorium kraju, co zaowocowało tym, że praktycznie wszystkie służby we Francji mają w swoich obowiązkach mniej lub bardziej aktywnie przeciwdziałanie terroryzmowi. Należy podkreślić, że nawet Policja Miejska (Police Municpale – odpowiednik Straży Miejskiej) posiada grupy, które przeszły szkolenia w ramach realizacji zadań kontrterrorystycznych.

Obecnie we Francji niezbędnych jest około 20 oficerów dziennie, aby mieć pod stałą, całodobową obserwacją tylko jednego podejrzanego o terroryzm, co sugeruje, że potrzeba ponad 400 tys. funkcjonariuszy oddelegowanych tylko do inwigilacji wszystkich zarejestrowanych potencjalnych terrorystów. Pomimo przeznaczenia 30 mld dolarów na bezpieczeństwo i kolejnych 64 mld dolarów na obronę w 2018 roku sytuacja wciąż jest trudna. W grudniu 2018 roku w Republice Francuskiej było 20,5 tys. podejrzanych o terroryzm. Zauważono również wzrost zaangażowania obywatelek Francji walczących dla Państwa Islamskiego. Zaobserwowano 382 takie przypadki w 2019 roku, a 25 proc. francuskich żołnierek biorących udział w wojnach na Bliskim Wschodzie przeszło na islam.

W Polsce kluczową rolę w podejmowaniu działań o charakterze proaktywnym i zapewnianiu bezpieczeństwa państwu, przez rozpoznanie i zbieranie informacji o zagrożeniach terrorystycznych, odgrywają polskie służby specjalne, do których głównych zadań należą: utrzymanie wymaganego poziomu bezpieczeństwa w kraju, ochrona interesów narodowych, przeciwdziałanie zagrożeniom ze strony sił zewnętrznych i wewnętrznych, ochrona interesów państwowych, a także działania przeciwko terroryzmowi i zamachom. Termin „służby specjalne” przysługuje uznaniowo pięciu polskim służbom: Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu, Służbie Wywiadu Wojskowego oraz Służbie Kontrwywiadu Wojskowego. Wszystkie biorą czynny udział w zwalczaniu terroryzmu. Decydującą rolę w wykrywaniu zagrożeń terrorystycznych odgrywa Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego. To do niej przede wszystkim należy ocena potencjalnych niebezpieczeństw, m.in. poprzez opiniowanie wprowadzania stopni alarmowych na rzecz podjęcia działań antyterrorystycznych. Szef ABW otrzymał uprawnienia do koordynowania czynności innych służb w zakresie zapobiegania zdarzeniom terrorystycznym oraz zwalczania ich. Na poziomie krajowym w ramach działań antyterrorystycznych należy wyróżnić Policję, Straż Graniczną, Krajową Administrację Skarbową oraz Żandarmerię Wojskową. Ponadto zaangażowana może być także Służba Ochrony Państwa, Państwowa Straż Pożarna i Rządowe Centrum Bezpieczeństwa.

Do podejmowania doraźnych działań utworzono w Polsce jednostki kontrterrorystyczne. Są to oddziały specjalne policji lub sił zbrojnych, które mają strukturę organizacyjną, metody i narzędzia do walki, specjalistyczne wyposażenie, infrastrukturę szkoleniową oraz zaplecze logistyczne. Wykonują zadania w związku z powstałymi sytuacjami kryzysowymi o charakterze terrorystycznym oraz na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Policja po nadaniu jej nowych kompetencji stała się główną służbą w Polsce mającą za zadanie podejmować działania kontrterrorystyczne w kraju. Określono, że zadania w tym zakresie realizować będzie Służba kontrterrorystyczna Policji – Centralny Pododdział Kontrterrorystyczny Policji „BOA” oraz samodzielne pododdziały kontrterrorystyczne Policji stanowiące służbę kontrterrorystyczną.

Głównym pododdziałem specjalnym w policji, wykonującym działania kontrterrorystyczne, jest Biuro Operacji Antyterrorystycznych Komendy Głównej Policji (zwane dalej BOA KGP). Naturalnym zapleczem i wsparciem BOA są samodzielne pododdziały kontrterrorystyczne policji. Podlegają one bezpośrednio właściwym miejscowo komendantom wojewódzkim policji lub Komendantowi Stołecznemu Policji, a obsługę czynności wspomagających te pododdziały w zakresie organizacyjnym, kadrowym, logistycznym i technicznym zapewniają komendy, przy których są one umiejscowione. Pododdziały kontrterrorystyczne policji prowadzą działania bojowe lub wsparcie działań ratowniczych.

W skład wojsk, których częścią zadań jest zwalczenie terroryzmu poprzez podejmowanie działań ofensywnych, wchodzą: Jednostka Wojskowa FORMOZA, Jednostka Wojskowa Komandosów z Lublińca, Wojskowa Formacja Specjalna GROM, Jednostka Wojskowa AGAT, Jednostka Wojskowa Nil, 7 Eskadra Działań Specjalnych oraz Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej w Warszawie. Całościowo w skład grupy kontrterrorystycznej w Polsce wchodzą funkcjonariusze lub żołnierze: Policji, Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Żandarmerii Wojskowej oraz Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Co jest niezmiernie ważne podczas zwalczania terroryzmu, w przypadku wystąpienia zdarzenia o charakterze terrorystycznym działania kontrterrorystyczne są podejmowane przez BOA oraz samodzielne pododdziały kontrterrorystyczne policji przed innymi działaniami.

W ramach współpracy międzynarodowej na rzecz aktywnego zwalczania terroryzmu przez oddziały kontrterrorystyczne Polska oraz Francja są aktywnym członkami grupy ATLAS. Jest to platforma współpracy pododdziałów kontrterrorystycznych policji państw członkowskich UE. Sieć ATLAS na stałe koordynuje międzynarodową wymianę informacji, organizuje współpracę jednostek z różnych państw członkowskich UE oraz przeprowadza symulacje zdarzeń o charakterze terrorystycznym. Już w latach 2004–2005 Komenda Główna Policji nawiązała współpracę z GIGN i RAID w celu podejmowania wspólnych ćwiczeń, w tym pod kątem pracy z psami bojowymi, wybierania taktyki działań kontrterrorystycznych oraz przeprowadzania wspólnych ćwiczeń udoskonalających. W ramach współpracy polsko-francuskiej BOA KGP stale współpracuje z RAID.

SYSTEMY WALKI Z TERRORYZMEM

Polityka bezpieczeństwa w tworzonych strategiach, wytycznych, planach i przedsięwzięciach jest istotna dla osiągnięcia zamierzonych celów. W poprawnie funkcjonującym państwie ujęcie perspektywiczne powstaje na podstawie konfrontacji z istniejącymi warunkami. Nowe idee rodzą się w wyniku analizy współczesnych potrzeb i pragnień zmiany systemowej. Znajomość elementów istotnych dla określenia transformacji środowisk, potencjału państwa oraz zachowania podmiotów będzie założeniem, na podstawie którego można określać przyszłe rozwiązania. Umiejętność prognozowania jest zatem ważną częścią dla utrzymania bezpieczeństwa, gdyż oddziałują na nie bezpośrednio uwarunkowania przeszłych i przyszłych działań, analiza środowisk oraz wnikliwa weryfikacja szans i zagrożeń. Prognozowanie w obszarze bezpieczeństwa ma ścisły związek z polityką państwa. Właściwa ocena ryzyka i określenie zagrożeń wpływają na politykę zagraniczną, bezpieczeństwo narodowe oraz potencjał obronny kraju. Po raz kolejny, pod koniec 2020 roku, po serii ataków terrorystycznych w różnych państwach UE prezydent Francji E. Macron wezwał do wzmocnienia współpracy w grupie państw należących do strefy Schengen. Wspólna inicjatywa miałaby polegać na zabezpieczeniu granic, zwiększonej kontroli migracji oraz zacieśnionej współpracy pomiędzy służbami bezpieczeństwa.

Można wskazać, że odpowiednikiem polskiego systemu antyterrorystycznego jest plan Vigipirate, stanowiący jedno z narzędzi francuskiego systemu walki z terroryzmem. Geneza planu sięga 1978 roku, kiedy to Francja i Europa stanęły w obliczu pierwszych fal ataków terrorystycznych przeprowadzanych przez organizacje ekstremistyczne i separatystów. Oficjalnie plan rządowy Vigipirate wdrożono w 1995 roku. W obecnym charakterze funkcjonuje od grudnia 2016 roku. Jego filary to:

1. Rozwój kultury bezpieczeństwa indywidualnego i zbiorowego, obejmującej całe społeczeństwo obywatelskie.
2. Stworzenie trzech poziomów zagrożenia i przedstawienie ich na logo widocznym w przestrzeni publicznej:

(a)       Poziom czujności (Le niveau de «vigilance») – odpowiada utrzymaniu bezpieczeństwa i wdrażaniu środków ostrożności poprzez nadzór niektórych środków transportu i miejsc publicznych.

(b)       Podwyższony poziom, zaostrzenie środków bezpieczeństwa – istnieje ryzyko ataku (Le niveau «sécurité renforcée – risque attentat») – w przypadku jego ogłoszenia należy dostosować możliwą reakcję państwa do wysokiego, a nawet bardzo wysokiego zagrożenia terrorystycznego. Poza ochroną szczególnie wrażliwych punktów (lotniska, stacje, miejsca kultu religijnego itp.) można określić dodatkowe miejsca wymagające wzmocnienia dozoru.

(c)       Poziom alarmowy – bezpośrednie zagrożenie atakiem (Le troisième niveau, intitulé «urgence attentat») – może zostać ustanowiony natychmiast po ataku lub w przypadku identyfikacji grupy terrorystycznej i potrzeby lokalizacji zagrożenia. Poziom ten ustanawia się na określony czas: w trakcie zagrożenia terrorystycznego.

3. Wdrażanie nowych środków wzmacniających działania rządu w walce z terroryzmem.

System antyterrorystyczny w Polsce opiera się na kilku innych podsystemach bezpieczeństwa wewnętrznego państwa. W zależności od charakteru podejmowanych działań na poszczególnych etapach mogą być prowadzone różne czynności. Całość tych aktywności może być uzupełniana szczególnymi rozwiązaniami przygotowanymi jedynie na wypadek zagrożeń terrorystycznych, a wyrażonymi głównie w ustawie o działaniach antyterrorystycznych. Pokazuje to wyraźnie, że działania nie są kategorią mogącą funkcjonować w oderwaniu od innych obszarów bezpieczeństwa w całym państwie. Skutki zamachów terrorystycznych są bowiem wieloobszarowe i wymagają podejmowania działań na wielu płaszczyznach aktywności państwa. W polskim systemie wyróżnia się trzy poziomy:

1)        strategiczny – w ramach którego Prezes Rady Ministrów i Rada Ministrów podejmują kluczowe działania o charakterze systemowym w zakresie ochrony antyterrorystycznej kraju. Tworzenie polityki antyterrorystycznej państwa należy również do zadań organów opiniodawczo-doradczych, tj. Międzyresortowego Zespołu ds. Zagrożeń Terrorystycznych, Kolegium ds. Służb Specjalnych i Rządowego Zespołu Zarządzania Kryzysowego (RZZK). Szczególną rolę w systemie odgrywa również Minister Spraw Wewnętrznych;

2)        operacyjny – w ramach którego Centrum Antyterrorystyczne Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Rządowe Centrum Bezpieczeństwa (RCB) koordynują wymianę informacji między poszczególnymi służbami i instytucjami wchodzącymi w skład systemu antyterrorystycznego RP, a także na bieżąco monitorują i analizują zagrożenia o charakterze terrorystycznym (RCB w odniesieniu do kwestii związanych z zarządzaniem kryzysowym);

3)        taktyczny – wykonywany przez poszczególne służby, organy i instytucje, w zakresie których pozostaje antyterrorystyczna ochrona kraju.

Zwalczanie zagrożeń terrorystycznych obejmuje szerokie spektrum czynności mających na celu zneutralizowanie groźby o charakterze terrorystycznym. Dzieli się ono na działalność antyterrorystyczną (obronną) – poprzez ochronę osób i obiektów przed terroryzmem – oraz na działania przeciwterrorystyczne (kontrterrorystyczne) – mające zapobiec, powstrzymać lub wyeliminować zagrożenie. Innymi słowy, antyterroryzm ma na celu zarówno ochronę osób i mienia, jak też uniemożliwienie dostępu do wybranych instytucji, osób, materiałów, dokumentów i wyposażenia, a także zajmuje się zwalczaniem szpiegostwa, sabotażu, uszkodzenia i kradzieży. Kontrterroryzm zaś jest aktywną (ofensywną) formą zwalczania terroryzmu, która może być stosowana przez wyspecjalizowane jednostki w kraju lub w ramach działań zewnętrznych – sojuszniczych, np. podczas wojskowej misji zagranicznej. Wyróżniając podstawowe elementy systemu zwalczania zagrożeń terrorystycznych, które zapewniają jego właściwe funkcjonowanie, należy wskazać na:

–          obowiązujące prawo,

–          strukturę podmiotów zaangażowanych w działalność antyterrorystyczną,

–          metody, narzędzia oraz posiadany potencjał,

–          przepływ informacji,

–          monitorowanie i analizę zagrożeń,

–          łączność,

–          szkolenia, edukację, treningi, podnoszenie kwalifikacji i poziomu wiedzy,

–          zasoby finansowe.

Walka z terroryzmem jest prowadzona od dziesięcioleci, ponieważ przyjmuje on różne formy, które każde z państw inaczej definiuje. Zaangażowanie środków oraz wprowadzanie nowych metod stanowi wyzwanie, gdyż wymaga nowych rozwiązań, inwestycji oraz opracowania strategii. Często służby korzystają z metod innych organizacji i państw lub na ich podstawie tworzą własne koncepcje. Aby lepiej zwalczać terroryzm, należy stale opracowywać i ulepszać programy antyterrorystyczne. Polityka bezpieczeństwa poszczególnych państw członkowskich UE powinna zawierać podobne rozwiązania zwalczania terroryzmu, gdyż jest to kluczowy element wzmacniania międzynarodowej współpracy oddziałów powoływanych do walki z terroryzmem. Jeśli terroryści przemieszczają się w strefie Schengen, należy dążyć do ponadnarodowej kooperacji w celu ich zatrzymania. W związku z tym do założeń narodowej polityki bezpieczeństwa dotyczącej walki z terroryzmem, która stanowi ważny element międzynarodowego podejścia, trzeba zaliczyć:

–          Antyterroryzm – powinien być na pierwszym miejscu w tworzonych przez rząd strategiach oraz koncepcjach. Jest to współcześnie główny czynnik wpływający na poziom bezpieczeństwa w państwie.

–          Służby specjalne – ich rola ma ogromne znaczenie dla pozyskiwanych informacji, a sposób prowadzonych działań (niejawny) pozwala na kontrolę wielu dziedzin życia, które mogą stanowić zagrożenie dla państwa. W grę wchodzi również kontrola poza granicami kraju.

–          Wojsko – odpowiednio wytrenowane wojsko, ukierunkowane na cel oraz gotowe do natychmiastowego podjęcia działań stanowi gwarancję zdecydowanej kontrofensywy, a także w pewien sposób zniechęca potencjalnego agresora.

–          Kontrterroryzm – przeprowadzenie operacji przez oddziały utworzone do zwalczania i eliminowania zagrożenia terrorystycznego.

–          Dyplomację – współpraca oraz wsparcie innych państw na arenie międzynarodowej stanowi znaczne zwiększenie potencjału do walki z terroryzmem. Jednym z takich działań jest np. członkostwo w NATO lub wspólna polityka antyterrorystyczna państw członkowskich UE.

–          Bezpieczeństwo wewnętrzne – aby podejmować działania międzynarodowe, należy utrzymywać pokój i bezpieczeństwo wewnątrz kraju. Pozwoli na to odpowiednia ochrona ludności oraz rozwój struktur w państwie.

–          Demokrację w państwie – poparcie społeczności dla działań kontrterrorystycznych umożliwia powołanie nowych instytucji oraz zapewnia aprobatę zdecydowanej walki.

–          Dywersyfikację antyterroryzmu – oprócz prowadzenia działań ściśle związanych z bezpieczeństwem warto edukować społeczeństwo na temat niebezpieczeństwa terroryzmu, a także nie zamykać się na mniejszości narodowe i etniczne mieszkające w kraju.

–          Określenie zagrożeń – zdefiniowanie potencjalnych przeciwników oraz terenów, z których pochodzą, pozwoli na ustalenie metod i środków niezbędnych do podjęcia działań.

–          Współpracę wywiadów – przekazywanie informacji pomiędzy krajami partnerskimi.

Zmiany, które nastąpiły po zamachach z 11 września 2001 roku, stały się kluczowe dla współczesnego postrzegania terroryzmu. Sformułowanie nowej definicji tego zjawiska, a co za tym idzie, pojęcia kontrterroryzmu – stało się celem numer jeden państw Zachodu zaangażowanych w „wojnę z terroryzmem” (Global War On Terrorism). Wiele państw zmieniło swoją politykę narodową, uregulowania prawne oraz określiło środki i metody, których należałoby użyć w celu utrzymania bezpieczeństwa wewnętrznego. Państwa UE, które dokonały największych zmian wewnętrznych oraz angażowały się w misje zagraniczne, to z pewnością Polska i Francja.

WYKORZYSTANIE DOBRYCH PRAKTYK FRANCJI I POLSKI W RAMACH ROZWOJU ANTYTERRORYZMU

Współczesne rozwiązania systemowe wymagają usprawnienia, aby skutecznie odpowiadać na wyzwania, jakie stawia środowisko bezpieczeństwa. Ponadto zmieniająca się sytuacja nie tylko w Europie, ale również na świecie zmusza do ponownej analizy utrzymywanych modeli bezpieczeństwa. Bez wątpienia wykorzystanie metod i środków podobnych do tych używanych we Francji pozwoli na zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia ataku w Polsce. Mimo że jest to bardzo trudna problematyka, należy wskazać, że wiele systemów zostaje zweryfikowanych dopiero po ataku terrorystycznym. W związku z tym należy wykorzystać fakt, że Francja miała możliwość usprawnić swój system z powodu wielu ataków, podczas gdy Polska nie zmaga się jeszcze z terroryzmem. Jest to właściwy czas na wzmocnienie struktur zwalczania zagrożeń tego typu.

Istotą zwalczania terroryzmu jest wielopłaszczyznowa i wszechstronna strategia, która umożliwia zatrzymanie terrorystów i zapewnienie bezpieczeństwa w państwie. W celu wzmocnienia systemu zwalczania zagrożeń terrorystycznych, nie tylko w Republice Francuskiej i Rzeczypospolitej Polskiej, lecz także w innych państwach. Niezbędne jest stałe realizowanie każdego z elementów procesu, takich jak: analiza, planowanie, organizowanie, koordynacja, kontrola, reagowanie, reorganizacja, ewaluacja oraz rekomendacje. Na każdym z tych etapów weryfikuje się niebezpieczeństwa i wskazuje główne cele do osiągnięcia. Te wszystkie działania następujące po sobie są kluczowe, ażeby uniknąć zagrożenia terrorystycznego lub odpowiednio zareagować podczas ataku. Pozwalają również na stałe usprawnianie systemu, który ze względu na czynnik ludzki będzie miał błędy i uchybienia. W związku z powyższym zaangażowanie wielu podmiotów oddelegowanych do wykonywania zadań wzmacniających procesy antyterrorystyczne w państwie powinno być priorytetem dla każdego rządu.

Przykładem udanych inicjatyw i najlepszych praktyk jest rozpoczęcie kilkudziesięciu długofalowych projektów, m.in. takich jak:

–          weryfikacja czynników wpływających na radykalizację postaw,

–          rozwój ośrodków reintegracji i rehabilitacji dla osób zradykalizowanych,

–          lepsze zabezpieczenie stron z nieodpowiednimi treściami w internecie,

–          wzmocnienie działań wywiadowczych i inwigilacyjnych,

–          budowanie narodowej odporności na ataki terrorystyczne,

–          stworzenie programów przeciwdziałania radykalizacji w więzieniach,

–          szkolenie społeczeństwa w wykrywaniu oznak radykalizacji lub działalności terrorystycznej,

–          regulowanie treści nauk religijnych w szkołach i sposobu ich przekazywania,

–          reintegracja zagranicznych, zwłaszcza nieletnich, bojowników powracających do UE,

–          ustanowienie procedur usuwania zradykalizowanych urzędników państwowych ze służby,

–          kryminalizacja próby opuszczenia państw UE w celu prowadzenia działalności terrorystycznej za granicą,

–          przyznanie rządowi uprawnienia do cenzurowania stron internetowych wspierających terroryzm,

–          tworzenie organizacji pomocy ofiarom ataku terrorystycznego.

Kolejnym istotnym elementem wzmacniania systemu zwalczania zagrożeń terrorystycznych przy wykorzystaniu mediów społecznościowych jest stała komunikacja pomiędzy służbami bezpieczeństwa a społeczeństwem. Wykorzystanie narzędzi cyfrowych do przekazywania informacji ważnych dla obywateli powinno być podstawą do budowania poczucia bezpieczeństwa i zatrzymywania rosnącej dezinformacji, np. ze strony fałszywych profili lub grup terrorystycznych, w przypadku zagrożenia. Należy skorzystać z mediów społecznościowych, które umożliwią przekazywanie, np. przez policję, informacji o niebezpieczeństwie i wskazanie miejsca ataku oraz niebezpiecznych stref.

Równie ważne jest prowadzenie analizy ryzyka, która umożliwi zabezpieczenie wybranych stref. Na podstawie przeprowadzonej kwerendy, po analizie ataków terrorystycznych w Republice Francuskiej, można stwierdzić, że największe zagrożenie terrorystyczne występuje na imprezach masowych i wszędzie tam, gdzie są duże skupiska ludzi (np. festyny lub mecze sportowe, a także protesty).

Obecnie w Polsce oraz krajach bałtyckich nie są prowadzone obowiązkowe szkolenia dla ratowników medycznych i lekarzy na wypadek wystąpienia zagrożenia terrorystycznego. Co więcej, nie zostało to ujęte w planowanych kursach doskonalenia zawodowego. Niezbędne jest uregulowanie prawne tej kwestii oraz podjęcie działań na poziomie ministerialnym, aby takie szkolenie przeszła większość ratowników medycznych, a przynajmniej ci, którzy pracują w dużych miastach, gdzie zagrożenie terrorystyczne jest wyższe. Warto również rozważyć kwestię szkolenia Strażników Miejskich, ponieważ to oni bardzo często jako pierwsi są na miejscu zdarzenia terrorystycznego. W związku z tym powinni potrafić rozpoznać symptomy zagrożenia i umieć zareagować na atak, aby ochronić jak największą liczbę obywateli oraz wezwać niezbędne wsparcie.

WNIOSKI

Procedury podjęte już po zamachu stanowią 15 proc. wszystkich czynności antyterrorystycznych. Walka z terrorystami na świecie rozpoczęła się wiele lat temu, ale w poszczególnych krajach podejmuje się ją dopiero w trakcie pierwszego udanego zamachu. Wtedy właśnie prowadzone są działania prewencyjne i społeczeństwo otrzymuje pierwsze informacje o innych udaremnionych atakach. Przez cały czas przed atakiem utrzymywane jest względne bezpieczeństwo. Doświadczenie innych państw powinno być bazą poszerzenia wiedzy na temat ulepszania struktur antyterrorystycznych. Od zamachów w Madrycie minęło już 15 lat, a od tych w Paryżu – 5. Dopóki służby nie próbują prześcignąć terrorystów, lecz jedynie reagują na ich działalność po fakcie, dopóty zagrożenie terrorystyczne będzie się utrzymywało na wysokim poziomie – w każdym z państw na świecie, także w Polsce.

Współczesne rozwiązania systemowe wymagają usprawnienia, aby skutecznie odpowiadać na wyzwania, jakie stawia środowisko bezpieczeństwa. Ponadto zmieniająca się sytuacja nie tylko w Europie, ale również na świecie zmusza do ponownej analizy utrzymywanych modeli bezpieczeństwa. Bez wątpienia wykorzystanie metod i środków podobnych do tych stosowanych we Francji pozwoli na zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia ataku w Polsce. Działa to podobnie w drugą stronę, gdzie Francuzi mogą wykorzystać polskie rozwiązania. Polska ustawa antyterrorystyczna jest uznawana przez wielu specjalistów za jedną z najlepszych na świecie i stawiana za wzór polityki antyterrorystycznej w UE.

Istotą zwalczania terroryzmu jest wielopłaszczyznowa i wszechstronna strategia, która umożliwia zatrzymanie terrorystów i zapewnienie bezpieczeństwa w państwie. W celu wzmocnienia systemu zwalczania zagrożeń terrorystycznych, nie tylko w Republice Francuskiej i Rzeczypospolitej Polskiej, lecz także w innych państwach, niezbędne jest stałe realizowanie każdego z elementów procesu, takich jak: analiza, planowanie, organizowanie, koordynacja, kontrola, reagowanie, reorganizacja, ewaluacja oraz rekomendacje. Na każdym z tych etapów weryfikuje się niebezpieczeństwa i wskazuje główne cele do osiągnięcia. Te wszystkie działania następujące po sobie są kluczowe, ażeby uniknąć zagrożenia terrorystycznego lub odpowiednio zareagować podczas ataku.

Analizując współczesne strategie antyterrorystyczne, należy wskazać, że najbardziej skuteczna jest sojusznicza współpraca na poziomie międzynarodowym, oparta na wzmocnieniu krajowych programów walki z terroryzmem. Charakter zagrożeń w UE (nie jest znana dokładna liczba terrorystów, region ich działania oraz plany) sprawia, że tak ważną rolę odgrywają rozwiązania przyjęte przez sojusz państw, które niejako są zależne od siebie w globalnym środowisku bezpieczeństwa. Tym samym rozbudowa krajowego systemu antyterrorystycznego powinna zostać uzupełniona o strategie międzynarodowych organizacji, które będą dążyć do ustalenia wspólnej polityki bezpieczeństwa we wszystkich państwach należących do UE. Rozwiązania na poziomie ponadnarodowym powinny obejmować jak największą liczbę podsystemów, w których zostaną ujęte aspekty ekonomiczne, społeczne, polityczne, prawne oraz określone specjalne uprawienia nadawane służbom antyterrorystycznym i kontrterrorystycznym. Wsparcie krajowych działań współpracą o charakterze międzynarodowym pozwoli na prowadzenie polityki antyterrorystycznej adekwatnie do pojawiających się niebezpieczeństw.

Zagrożenia terrorystyczne są permanentne. Nie istnieje jedna skuteczna metoda, aby im przeciwdziałać, ale możliwe jest stale reagowanie na pojawiające się wyzwania w Europie. Trzeba podkreślić, że Rzeczpospolita Polska i Republika Francuska mają obecnie najnowsze systemy zwalczania zagrożeń terrorystycznych w UE. Ze względu na zjawisko rozwijającej się wojny hybrydowej, której częścią są ataki terrorystyczne, inne państwa również powinny przemodelować swoje systemy i wzmocnić działania na rzecz walki z terroryzmem. Granice w ramach strefy Schengen są otwarte, wymaga się zatem wysiłku wszystkich państw członkowskich.

Powyższe rozważania zostały rozwinięte w książce dra Aleksandra Olech pt.: Walka z terroryzmem. Polskie rozwiązania a francuskie doświadczenia wydawnictwa Difin (angielska wersja książki będzie dostępna w grudniu 2021 roku pt. Fight against terrorism. Polish solutions versus French experience). Książkę można zakupić tutaj: https://bit.ly/3dQP7wY

O AUTORZE

dr Aleksander Olech – dyrektor Programu Bezpieczeństwa Europejskiego w Instytucie Nowej Europy oraz współpracownik Warsaw Institute. Doktor nauk o bezpieczeństwie. Absolwent Europejskiej Akademii Dyplomacji. Doświadczenie badawcze zdobywał m.in. na Université Jean Moulin Lyon 3, Instytucie Stosunków Międzynarodowych w Pradze, Instytucie Wspierania Pokoju i Zarządzania Konfliktami w Wiedniu, NATO Energy Security Centre of Excellence w Wilnie oraz Baltic Defence College w Tartu. Stypendysta OSCE & UNODA Peace and Security oraz Fundacji im. Kazimierza Pułaskiego. Jego główne zainteresowania badawcze to terroryzm, międzynarodowa współpraca na rzecz bezpieczeństwa w Europie Środkowo-Wschodniej oraz rola NATO i UE w środowisku zagrożeń hybrydowych.