Ukraine Monitor prezentuje najświeższe informacje dotyczące wewnętrznych i zewnętrznych spraw Ukrainy – państwa, które obecnie stanowi arenę ścierania się interesów Wschodu i Zachodu.
Data: 10 listopada 2021 Autor: Mariusz Patey
Kreml wobec emancypacyjnych dążeń Kijowa
Politycy rosyjscy, choć zaakceptowali rozpad ZSRR, to już w latach 90. nie traktowali Ukrainy, jako trwałego podmiotu, ale tymczasowy byt bez historii i narodu, siłą oderwany od Rosji przez wrogie imperialistyczne siły „kolektywnego zachodu”.
Przejęcie władzy politycznej i gospodarczej przez wąskie grupy byłych aparatczyków ZSRR blisko współpracujących z Kremlem wywoływało frustrację społeczeństwa na tle nierównego podziału dochodów i niskiego poziomu życia, a także braku u rządzących wizji dającej nadzieję na lepsze życie.
Przykład dawnych krajów obozu wschodniego, jak Polska, Rumunia, a także dawnych republik ZSRR (Litwy, Łotwy i Estonii), które podjęły trud integracji ze światem zachodu w ramach NATO i UE, dawał coraz szerszym grupom ukraińskiego społeczeństwa inspiracje i motywacje dla zmiany dotychczasowego paradygmatu ukraińskiej polityki.
Polityka integracji ze światem zachodu zdawała się być realną alternatywą dla Rosji, tym bardziej że wypowiedzi polityków zachodnich państw sprawiały wrażenie, że Zachód czeka na Ukraińców i wystarczy zreformować państwo, by zostać przyjętym do UE i NATO.
Pomarańczowa Rewolucja z 2004 r. była nie tylko reakcją na manipulacje wyborcze obozu związanego z Leonidem Kuczmą, ale pierwszym zwiastunem tworzenia się zorganizowanej proeuropejskiej i pro atlantyckiej siły politycznej na Ukrainie.
Próba odwrócenia pro zachodniego trendu podczas prezydentury Janukowycza zakończyła się kompromitacją obozu prorosyjskiego. Gigantyczna korupcja, niszczenie i tak słabych struktur państwa doprowadziła do gwałtownych i masowych protestów.
Rewolucja Godności z 2014 r. odsunęła prezydenta Janukowycza od władzy i pokierowała ukraińską politykę na zachód. Moskwa do 2014 r. stosowała taktykę strategicznej cierpliwości, systematycznie korumpując elity ukraińskie i prowadząc wielowymiarowe oddziaływanie na społeczeństwo ukraińskie, licząc na marginalizację i rozpad środowisk stricte pro zachodnich i antyrosyjskich. Takie działania obliczone na osiąganie celów w długim horyzoncie czasowym miały silne podstawy, by sądzić, iż mogą osiągnąć sukces, jakim byłaby ponowna trwała integracja przestrzeni poradzieckiej z Ukrainą.
Nerwowa reakcja Kremla, oderwanie Krymu i próba oddzielenia od Ukrainy wschodniej i południowej jej części zakończona walkami i tysiącami ofiar gwałtownie zmniejszyła sympatię do Rosji i Rosjan.
Co jednak symptomatyczne w dalszym ciągu Moskwa może liczyć na całkiem duże poparcie. Poparcie to, co ciekawe, przebiega w poprzek podziałów językowych i etnicznych.
Po stronie Ukrainy walczyło wielu rosyjskojęzycznych Ukraińców, a także etnicznych Rosjan obywateli Ukrainy, a zdarzają się ukraińskojęzyczni zwolennicy kapitulacji.
Wesprzyj nas
Jeżeli przygotowane przez zespół Warsaw Institute treści są dla Państwa przydatne, prosimy o wsparcie naszej działalności. Darowizny od osób prywatnych są niezbędne dla kontynuacji naszej misji.
Wszystkie teksty (bez zdjęć) publikowane przez Fundacje Warsaw Institute mogą być rozpowszechniane pod warunkiem podania ich źródła.
Powiązane wpisy
Fundacja Warsaw Institute
