U.S. Weekly oferuje analityczne spojrzenie na procesy geopolityczne zachodzące na arenie międzynarodowej, które w sposób bezpośredni lub pośredni oddziałują na politykę Stanów Zjednoczonych. To geopolityczna kolumna powstająca przy współpracy z mediami polonijnymi. Do partnerów należą: Dziennik Związkowy – największe pismo polonijne w USA, Polishexpress oraz WIrlandii.pl
Data: 30 maja 2022
AUKUS wstępem do rozszerzenia anglosaskiej kontrofensywy na Indo-Pacyfiku?
Zawarte we wrześniu 2021 porozumienie Australii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych potwierdziło, że najważniejszą metodą zapewnienia bezpieczeństwa na Indo-Pacyfiku są sojusze multilateralne. AUKUS zapoczątkował jednak nowy model współpracy, który oparty jest również na wspólnym dziedzictwie kulturowym. Kroki podjęte w tym kierunku mogą dać początek dalszej anglosaskiej kooperacji, która obejmować może również Kanadę i Nową Zelandię.
AUKUS powstał, aby ułatwić transfer brytyjskiej i amerykańskiej technologii atomowych okrętów podwodnych do Australii oraz wspomóc rozwój zaawansowanych nowych technologii, które w przyszłości mogą zyskać jeszcze większe znaczenie ze względu na wrogi charakter Chin, Rosji, Iranu i Korei Północnej.
Australia, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone miały różne powody utworzenia tej grupy sojuszniczej. Australia szukała bliższych stosunków z Wielką Brytanią i USA, ponieważ chciała otrzymać technologię okrętów podwodnych o napędzie nuklearnym, głównie z powodu rosnącego zagrożenia ze strony Chin. Wraz z prowadzeniem przez Chińską Partię Komunistyczną agresywnej dyplomacji i szybkim rozwojem chińskiej floty morskiej, Australia postrzegała działania Chin w regionie jako zagrożenie dla jej suwerenności i prawa do samostanowienia. Z tego powodu rośnie jej zwrot do Stanów Zjednoczonych i szerokiej koalicji państw Wolnego Świata.
Analizując potencjał militarny Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej jasnym jest, że Chińczycy posiadają jedną z największych armii świata, w tym największą obecnie marynarkę wojenną. Jak zauważyli Australijczycy, to właśnie flota morska odgrywa największą rolę w prowadzeniu działań militarnych w tym regionie. Jednak sam potencjał morski państw sojuszniczych może nie stanowić miażdżącej przewagi nad Chinami, co równa się z brakiem odpowiedniej funkcji prewencyjnej w regionie.
Wynika to z kalkulacji International Institute for Strategic Studies, które wskazują, że chińska marynarka wojenna dysponuje obecnie ponad 530 okrętami bojowymi.[1] Kontrastując tą liczbę z 480 okrętami marynarki wojennej USA[2], 74 okrętami Królewskiej Marynarki Wojennej Wielkiej Brytanii[3] i 44 kadłubami w szeregach Królewskiej Marynarki Wojennej Australii[4] można zrozumieć, iż w obliczu dynamicznego rozwoju chińskiej floty morskiej, kolektywna siła morska AUKUS daje jedynie nieznaczną przewagę na wodach Pacyfiku (530 vs 598). Z tego powodu szukać należy dalszych sojuszy w kierunku ugruntowania anglosaskiej koalicji w tym regionie.
Jednym ze sposobów na zwiększenie bezpieczeństwa i stabilizacji tego regionu jest szersze zaangażowanie sojusznicze pozostałych państw koalicji anty-chińskiej, które również podzielają anglosaskie konotacje – Kanady i Nowej Zelandii. Kanada dysponuje obecnie 64 okrętami bojowymi, natomiast Nowa Zelandia posiada w swojej flocie 11 okrętów. Zaangażowanie tych dwóch państw, przy osobnej aktywności Stanów Zjednoczonych w tym regionie i działaniach w ramach AUKUS, dałoby start nowemu sojuszowi, który od kilku lat pozostaje w sferze dywagacji polityków Kanady, Nowej Zelandii, Australii i Wielkiej Brytanii – CANZUK. Pomysł powołania takiej koalicji jest lobbowany przez grupę CANZUK International i w dużej mierze wspierany przez brytyjskich konserwatystów. Inni zwolennicy to think tanki, takie jak Adam Smith Institute, Henry Jackson Society, Bruges Group i czołowi politycy ze wszystkich czterech krajów.
„Czas być odważnym. Kanada powinna zaproponować umowę CANZUK, aby zacieśnić więzi z naszymi tradycyjnymi przyjaciółmi – Wielką Brytanią, Australią i Nową Zelandią” – powiedział Erin O’Toole, kanadyjski parlamentarzysta reprezentujący Konserwatywną Partię Kanady.
„Jeśli możemy zrobić coś lepszego z Australią, Kanadą i Nową Zelandią, z pewnością powinniśmy. Mamy bardzo, bardzo podobne zainteresowania i unikalny zestaw wartości” – dodał, mówiąc o perspektywie rozwoju CANZUK, premier Wielkiej Brytanii Boris Johnson.
Połączone siły anglosaskiego sojuszu AUKUS z Królewskimi Marynarkami Kanady i Nowej Zelandii zbudowałyby trwałą przeciwwagę dla rosnącej potęgi Chińskiej Republiki Ludowej i aktywności dyplomatycznej komunistycznych Chin w regionie Wysp Salomona.
Połączenie sojuszników zrzeszonych w AUKUS z potencjalnym rozszerzeniem porozumienia państw w ramach CANZUK walnie przyczyniłoby się do zabezpieczenia regionu południowego Pacyfiku. Według ogólnodostępnych źródeł, chińska flota morska liczy obecnie około 300 tysięcy członków personelu wojskowego. W kontrze do tej liczby, państwa zrzeszone w sojuszu AUKUS dysponują łącznie ponad 399 tysiącami wojskowych w czynnej służbie na morzu. Dodając do tej liczby potencjał personelu Królewskiej Marynarki Wojennej Kanady i Nowej Zelandii (8 300 Kanada i 2050 Nowa Zelandia), państwa potencjalnej anglosaskiej koalicji anty-chińskiej na Indo-Pacyfiku liczyłyby na niemal 410 tysięcy aktywnie służących żołnierzy. To około 110 tysięcy więcej, niż liczy obecnie Marynarka Wojenna Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.
Po drugiej stronie, na północy Oceanu Spokojnego widać wzmożoną aktywność pozostałych państw sojuszniczych Stanów Zjednoczonych – Japonii i Korei Południowej jako odpowiedź na działalność Chin w regionie Morza Południowochińskiego. Aktywność wzmaga się wraz ze zbliżającym się szczytem państw QUAD, który zaplanowany jest na 24 maja 2022 roku w Tokio. To właśnie tam zapadnie wiele wiążących decyzji, które na celu będą miały proliferację tzw. Pax Americana w tym miejscu na Ziemi.
[1] International Institute for Strategic Studies: The Military Balance 2018, pp. 252-253.
[2] „Current Navy Demographics Quarterly Report”. navy.mil. 14 June 2018. Archived from the original on 14 June 2018. Retrieved 1 May 2022.
[3] HMS Trent departs on her first deployment”. Royal Navy. Retrieved 3 August 2020.
[4] „Current Ships”. Royal Australian Navy. Archived from the original on 21 February 2022. Retrieved 1 March 2022.
Jan Hernik – Absolwent Ośrodka Studiów Amerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w teorii wpływu religii, rasy i pochodzenia etnicznego na wybór polityczny w amerykańskich wyborach prezydenckich. Jego zainteresowania badawcze obejmują także aktywność USA w regionie Indo-Pacyfiku.
Wesprzyj nas
Jeżeli przygotowane przez zespół Warsaw Institute treści są dla Państwa przydatne, prosimy o wsparcie naszej działalności. Darowizny od osób prywatnych są niezbędne dla kontynuacji naszej misji.
Wszystkie teksty (bez zdjęć) publikowane przez Fundacje Warsaw Institute mogą być rozpowszechniane pod warunkiem podania ich źródła.
Powiązane wpisy
Fundacja Warsaw Institute
